Anna Wolska: Dychotomia barw

Tytuł wystawy malarstwa Anny Wolskiej „Dychotomia barw” odnosi się do dwoistości rozumienia funkcjonowania koloru w przestrzeni społecznej. Z jednej strony istnieje bardzo długa tradycja związana z symbolicznym postrzeganiem barw, zaś drugiej ruchy artystyczne II poł. XIX i pocz. XX wieku, eksperymenty barwne związane z doświadczeniami prowadzonymi w Bauhausie czy rozwijająca się psychologia rzuciły zupełnie inne światło na to, jak barwa wpływa na odbiorcę. Wystawa malarstwa Anny Wolskiej odnosi się do problemów związanych z kolorem – intensywności, czystości, mocy oddziaływania barwy, pojęcia emanacji, wibracji, energii, jej właściwości hipnotycznej, psychosomatycznej czy haptycznej. Artystka całkowite odrzuciła budowanie treści w obrazie, a swoją uwagę przeniosła na kolor i jego określone możliwości tworzenia wartości plastycznych. Obrazy Wolskiej są pełne mocnych barw, takich jak soczysta żółcień, czerwień, błękit i kobalt, dopełnianych kolorami pochodnymi: fioletem, różem, zielenią, pomarańczem. Prace te wręcz krzyczą kolorem i wywierają silny wpływ na widza. Czasem na obrazach pojawia się pozioma linia. Nie ma ona jednak już charakteru horyzontu, raczej świetlnej lub ciemnej plamy, bo kolor, jego gęstość, przenikanie oraz rytm uderzeń pędzla stanowią, według artystki, wystarczający i całkiem autonomiczny rodzaj ekspresyjnej narracji.