Sylwia Caban: Zwierzyniec II

Ulotne i kruche znaczone tymczasowością. Rysunki. Nigdy nie wiem, czy będą one formą poprzedzającą obraz, czy rzeźbę, czy też pozostaną w swojej autonomicznej formie. Są to zapisy myśli, osobistych doświadczeń, które służą wypowiedzi uniwersalnej.
Wystawa „Zwierzyniec” po raz pierwszy była prezentowana w Bardejowie na Słowacji, jest to cykl 17 prac wykonanych techniką mieszaną na kartonie. Obecnie pokazuję ją w Akademii Technologicznej w Rezekne na Łotwie. To seria rysunków figuratywnych, w których forma ludzka przeplata się ze zwierzęcą – to proste zabiegi ilustrujące nieprostą naturę człowieka. W rysunkach poza kreśloną formą używam elementów bandażu, odbijam na kartce różne przedmioty, przemycam nieład otaczającej mnie rzeczywistości. Jest to dla mnie gra formalna, ale też podkreślenie, że nie jestem narratorem, ale uczestnikiem treści.
Moje rysunki nie są tylko metaforami. Skłaniam się kurefleksji stawiającej pytanie: ile może być zwierzęcia w człowieku i ile człowieka w zwierzęciu? Postmodernistyczne koncepcje przywracające świat zwierzętom i ludziom w równoprawnej formie budzą refleksję.

Sylwia Caban

W ŚWIECIE ARTYSTYCZNYM SYLWIA CABAN wyraża się w sztukach wizualnych, malarstwie, rzeźbie i rysunku. Obecnie pracuje jako wykładowczyni malarstwa i rysunku na Wydziale Informatyki i Grafiki Akademii WIT w Warszawie. Uczestniczka plenerów polskich, międzynarodowych i zagranicznych. Kuratorka kilkunastu wystaw sztuki współczesnej, uczestniczka ponad 80 wystaw. Wieloaspektowe doświadczenie i wiedza artystki przekładają się na bardzo szczegółowe i przemyślane prace.
Rysowanie to delikatna gra między umysłem, ręką i podłożem – cicha, ale głęboka rozmowa między myślą a formą. Zaczyna się od pojedynczego znaku, skromnej linii, która tchnie życie w pustą przestrzeń, a stamtąd rozwija się dzieło sztuki. Każde pociągnięcie ma intencję, czy to odważną i pewną siebie, czy miękką i niepewną, uchwycenia istoty ruchu, światła i emocji.
W swej istocie rysunek jest rozmową z samym sobą, sposobem na przełożenie wewnętrznych wizji na namacalne formy, czyniąc niewidzialne widzialnym. Artystka ma swobodę eksperymentowania, w jej pracach możemy doświadczyć głębokich kombinacji materiałów i technik obrazujących wewnętrzne dialogi i obserwacje artystki.
Zastosowanie technik mieszanych pozwala na docenienie równowagi między różnymi mediami i ich synergii. Każda zastosowana technika podkreśla swój własny charakter a jednocześnie przyczynia się do osiągnięcia pożądanego rezultatu. Należy zwrócić uwagę na dbałość artystki o szczegóły, sposoby przedstawiania różnych powierzchni i mistrzowską grę cieni.
Monochromatyczna kolorystyka pozwala widzowi skupić się na formach, detalach i przedstawionym obrazie. Artystka komponuje konkretną scenę, pozbawioną zbędnych bodźców wizualnych. Odrobina koloru lub kawałki papieru widoczne w niektórych pracach dodają im pewien element ciepła.
W niektórych pracach pojawia się idea ludzkiej formy przeplatającej się z formą zwierzęcą, co pozwala widzowi zastanawić się nad wzajemnymi powiązaniami. Gdzie jest równowaga? Ile zwierzęcia jest w człowieku? W jaki sposób zwierzę w nas pokazuje się światu zewnętrznemu? Przeplatające się części tworzą mistyczne, nieco upiorne stworzenia, które żyją gdzieś pomiędzy rzeczywistością a wyobraźnią. Innym aspektem dzieł sztuki są przedstawione symbole, kruk, wąż, zwierzęca czaszka, części ludzkiego ciała. Symboliczne znaczenia dodają kolejną warstwę do fabuły.
Metaforyczna natura rysunków pozwala sztuce komunikować się na głębszym poziomie, pobudzając wyobraźnię i rzucając wyzwanie intelektowi, jednocześnie angażując serce. Ucieleśniają nieskończoną możliwość interpretacji, tworząc połączenia między widzem, artystą i światem w subtelny, ale głęboki sposób.

Ilze Bodža
Kurator
Akademia Technologiczna w Rezekne, Łotwa