Dariusz Mlącki: Tajemnica drugiej strony

"Kiedy uważnie przygląda się sztuce Dariusza Mląckiego dostrzega się znacznie więcej niż tylko zwykłą rzecz, której identyfikacja symboliczna jest przecież kulturowo ugruntowana. W swoich martwych naturach artysta od lat posługuje się tym samym repertuarem form, których wanitatywna symbolika przywołująca znaczenia związane z ulotnością i nietrwałością materii jest delikatnie ukryta, estetycznie opakowana w taki sposób, by nie dręczyła widza nazbyt nachalnie pytaniem o nieuchronny koniec wszystkich rzeczy. Sprowadzone do uproszczonych form do podstawowych figur geometrycznych przedmioty zdają się przemawiać do widza nakłaniając go do namysłu nad kondycją osoby ludzkiej, nad jej problemami i oczekiwaniami, w końcu nad jej miejscem we współczesnym świecie. Z obrazów przedstawiających pojedyncze wieże umiejscowione w pustej przestrzeni zionie dotkliwą samotnością, która jest przecież udziałem jednostki w rzeczywistości pozbawionej barw intensywnych uczuć. To nie tylko obraz izolacji, lecz także dualizmu pomiędzy tym co zamknięte w wieży naszego ducha i serca, twierdzy, do której nie ma dostępu, a cała resztą pustego, pozbawionego duchowości, świata, który nas otacza. Dogasająca świeca, której znaczenie już w XVI-wiecznych martwych naturach odczytywano jako oczywisty obraz śmierci człowieka i tu jawi się jako symbol końca, odchodzenia, przemijania… Nawet papierowy stateczek czy samolocik, jakże ulotny i nietrwały unaocznia ową, trwającą tylko mgnienie oka ludzką podróż przez ziemski świat materii. A cóż powiedzieć o czarnym łożu, które pod wpływam artystycznych działań staje się sarkofagiem? Tu właśnie w sposób dosadny uobecnia się kulminacja wanitatywnego przesłania sztuki Dariusza Mląckiego. „Jest” i „nie ma” „istniejący” i „nieistniejący”, „prawdziwy” i iluzoryczny” splata się w niej w obraz całości, gdzie śmierć staje się nieodłączną częścią istnienia. "

Prof. UKSW dr hab. Małgorzata Wrześniak
(Fragment tekstu do katalogu, 2019)

Przedstawiane obrazy stają się przedmiotami, zawdzięczającymi istnienie portretowanym przedmiotom.
Dlatego w wielu pracach stosuję iluzję, pozór, często konwencję malarską obrazu w obrazie. Poruszam się zawsze na granicy abstrakcji geometrycznej i realizmu, czasami łączę różne konwencje: magiczną, duchową, symboliczną. Korzystam z założeń sztuki Zen, minimalizmu. Malarstwo jest dla mnie nie tyle celem, co ukochanym środkiem wyrazu, najważniejszym i zarazem najtrudniejszym. Malarstwem są również moje obiekty i instalacje. Zamieniam farbę w kolor, kolor w światło, światło w przestrzeń, a przestrzeń w znaczenie. Pragnę uzyskać formę doskonałą, harmonijnie współbrzmiącą – swoiste Piękno.

dr hab. Dariusz Mlącki

Czas trwania wystawy: 22 lutego - 24 marca 2019 roku.

Wernisaż: piątek, 22 lutego 2019, godz. 18.30