OBRAZ jest miejscem mojego przeżycia, obrazem doznań, a malarstwo jest wędrówką do tego obrazu. Jest rozmową pomiędzy mną a płótnem, o tym czego nie da się wypowiedzieć, emocją wyrażoną za pomocą rysunku i plamy barwnej. Kolor, światło, przestrzeń stają się niezależnymi elementami sztuki, a zarazem emocjonalnym wyrazem uczuć człowieka. Malarstwo kryje w sobie to, co jest realnością świata, stoi między tym co rzeczywiste i tym, co nierealne. Sztuka zawiera w sobie pewną tajemnicę ludzką, blisko jej do snu i marzeń, daje wyraz wewnętrznym pragnieniom, radości i rozpaczy, mówi nam o tym co jest “piękne”.

Kolor od zawsze był dla mnie ważny, może najważniejszy. Treść obrazu nie zawsze jest wyartykułowana, bywa że zawarta w niej emocja staje się zrozumiała dopiero później, kiedy się ją przeżyje lub dojrzeje. Sztuka pozwala przeżywać, a te doznania są ponadczasowe. Akt malowania to również przeżywanie, to uruchamianie w sobie twórczej energii, która jest warunkiem życia. Kiedy oglądam sztukę dawną czy współczesną odczuwam te same emocje. Sztuka jest poza czasem.